Ode aan de bomen van het Mastbos, het staande volk!
Als ik het goudgele eikenlaantje, midden in het Mastbos inloop, voel ik mijn bloed weer gaan stromen. Het prachtige zon licht wordt gezeefd door de bladeren en schijnt zwoel en zacht. Het is alsof ik thuis kom. De krachtige oude bomen langs het laantje stralen door hun hele wezen energie uit, een energie die mij weer verfrist en opgeladen heeft wanneer ik het bos verlaat. Ik had gehoopt dit mijn leven lang verder te kunnen doen, wandelen in het bos als energiebron, deze eikenlaan in het bijzonder.
Tot ik na de zomer 2013 zag dat alle 20 eiken bomen waren omgezaagd, geen enkele stond er meer overeind in het prachtige eikenlaantje. Mijn hart kromp in elkaar.‘Oh zo sorry bomen’. Ik voelde een schaamte over me heen komen, een schaamte voor mijn mens zijn. Tranen gleden over mijn wangen. Maar ook boosheid! Waarom deze bomen, ze waren niet ziek, niets was ermee aan de hand geweest. Ze waren van te voren niet geblest met een rode stip, zomaar weg! Zij die daar al soms meer dan een eeuw stonden, ‘het staande volk’ zoals de indianen hun kameraden de bomen noemen. Waar is dat oergevoel gebleven bij ons mensen. Waar is het respect gebleven voor de bomen.
De sfeer op onze planeet wordt op een wonderlijke manier door de bomen en planten bepaald. Het paradijs wordt van oudsher gezien als exotisch gebied, vol met bijzondere bomen en planten, vaak sierlijk gevormd. Elke boom is weer anders, een lichte boom, zoals de berk of een statige boom met grote bladeren zoals de Amerikaanse eik. De vogels vliegen verrukt over zoveel soorten behuizing en voedsel, vrolijk fluitend van boom naar boom.
Probeer je maar eens een wereld zonder dit soort exotische plekken voor te stellen. Je zult de seizoenswisselingen minder ervaren en de wereld zal er ook niet zo kleurig uit zien. De veelsoortige geuren van bast, bloesems en de herfstige paddenstoelen zijn verdwenen. Net als de dieren die er schuilen en nestjes maken.
Bomen zijn nog veel meer dan wat we met de zintuigen ervaren. As je hun prachtige stevige stam omarmt of tegen ze aan zit voel je hun krachtige energie, ze kunnen je helpen te gronden. Als je je openstelt, helpen ze om je hart weer te laten stromen.
Hoe ver moeten wij nog van ons zelf en de natuur afkomen te staan met al onze techniek en wetenschappelijke denken, voordat we gaan zien dat de bomen ons zoveel geven. Het waren rationele overwegingen om de eiken te kappen. Vernatting van het gebied. Maar geef die bomen dan minstens een kans om hun levensvatbaarheid in een nattere situatie te laten zien.
Amerikaanse eiken van tussen de 80 jaar en 120 jaar oud! Sommige leefden al bijna drie keer langer dan ik leef. Ik vroeg me af, wandelend onder hun beschutte bladeren,wat deze bomen hebben meegemaakt, wat ze hebben zien voorbij komen onder hun takken. Ze hadden nog langer kunnen staan. Een eik kan oud worden, hoeveel echte oude bomen hebben wij nog in ons bos staan? Hoeveel bomen mogen er sterven?
Volgens Staatsbosbeheer passen ze niet in het beleid. Het zijn namelijk Amerikaanse eiken, dus uitheems en geen inheemse Nederlandse bomen. Discriminatie is niet alleen onder de mensen, zelfs bomen discrimineren wij. En wat zouden deze 20 eiken opbrengen met hun prachtige dikke rechte stammen?
Wortels onder de grond zijn de spiegels van de kroon boven de grond. Ze waren niet alleen verstrengeld met hun takken boven de grond, maar hun wortels waren dit ook. Met elkaar vormden zij een prachtig koor wanneer de wind door hun kronen woei. Ze waren loyaal naar ons, elke dag stonden ze er weer, hoe loyaal zijn wij naar hun toe?
Een van onze over-over grootouders heeft de bomen geplant om de achter-achter kleinkinderen een mooie eikenlaan te geven. Zij hadden iets moois achter gelaten, ik ben deze mensen daar dankbaar voor. Wat laten wij nu achter?
De laan is nu kaal. Erom heen zijn ook bomen weggehaald. Sporen van dikke banden die ook de grond hebben vernield. Oorlogsgebied zo ziet het eruit. Als ik naar de afgezaagde stammen kijk,krijg ik weer een brok in mijn keel. De bomen hebben een vertaler nodig, iemand die voor ze wil opstaan en het lied van de bomen wil zingen. Het lied van de kracht en schoonheid van de Amerikaanse eiken, hun eigen lied dat ik zo vaak tussen hun bladeren hoorde en nu voor altijdmee is genomen op de wind!